Saan ba ang kaliwa o kanan?

Tuwing umuuwi ako ng bahay at sumasakay ng tricycle, madalas akong maka-encounter ng mga tricycle driver na hindi alam ang kanilang direksyon. Oo, may iilan pa rin tayong mga kababayang hindi nakaka
intindi ng left at right o kaliwa't kanan. Nakakatawa man (o nakakahiyang) pakinggan, subalit hindi maitatangging marami pa rin sa atin ang hindi ganap na nakakaunawa ng mga basic directions sa buhay. Katulad ng mga tricycle driver na lumiliko sa kanan imbes na sa kaliwa, tayong mga Pilipino ay madalas ding magkamali sa daang ating dapat tahakin. Marami tayong mga desisyong sa una palang ay alam nating hindi makabubuti sa atin. Ang mga taong dapat nating iwasan ay siya pa nating pinapakisamahan. Sa halip na liliko na pauwi ng bahay ay lilihis pa ng landas at makikipag-inuman sa kanto.

Oo, marami pa rin sa atin ang hindi ganap na nakakaunawa sa kung ano ang tama at kung ano ang mali. Tama man?

No Retreat No Transition

We went on a retreat yesterday at Our Mother of Perpetual Help Shrine at Binoligan, Kidapawan, North Cotabato. It was a 1 and half hour trip from Tacurong and all it takes is a couple of pals to chat with and kill time. Siyempre, hindi mawawala ang picture taking kaya naman kahit marami akong dala, never kong makakalimutan ang camera ko. Experimental photography, dito ko binubuhos ang time ko. Hindi ko pa napa-process ang films kaya hindi ko pa ma-post dito.

There is a piece of heaven pala in the heart of Cotabato, where violence, brutality and poverty are prevailing issues. The Retreat Center is owned and managed by the Oblates of Mary Immaculate. Siyempre pa, we were opted to observed a code of behavior. Maraming bawal pero carry naman. Actually, wala akong planong sumama, pero when I found out na prerequisite pala ito sa mga graduating students, I must really attend. Naku, ayaw kong mabulilyaso ang last year dito.

The place is really breath-taking, I took a lot of pictures which I hope maganda ang results. Ewan ko ba, parang hindi nga retreat ang pinunta ko doon. In all honesty, I didn't get something from that religious activity. A one-day of religious contemplation is not enough for me to realize what I have become in my life prior to the retreat. Ayun, may mga sharing and deep contemplation. Kunwari nakapikit daw ang mga mata at nagdadasal. Eh nakakaantok kasi kaya natulog na lang ako. Ang sama ko talaga. Kahit sa pagkakataong man lang na iyon ako nagpakabuti hindi ko nagawa. Mahirap talagang iwanan ang kung ano ka. Hindi basta madaling gawin ang kalimutan ang iyong maruming pagkatao ng simpleng pa-pikit pikit ng mga mata at kunwari'y humihingi na kapatawaran sa Diyos. Mahirap takasan ang iyong sarili lalo pa't ika'y napipilitan lamang at walang kusang-loob na nararamdaman sa iyong pagkatao. Kahit ang crying session, asus wa-epek! 'Wag sana akong kidlatan sa mga rebelasyong ito.

In short, wala po akong natutunan sa retreat. Ano pinapakahulugan nito? If only the retreat master was as effective as I was expecting him to be, eh baka nakonsensya man lang ako. Matigas lang nga ang puso ko? Hindi ko kayang sagutin yan.

Taking pictures then was more of a necessity than the sessions. I hope that through my pictures, I can a way or at least a sign for me to accept change.

Buhay Estudyante

Hindi ko na talaga alam ang susunod kong gagawin. Maraming bagay ang gumugulo sa isip ko ngayon. Masyado kasing akong driven sa studies and work ko sa publication kaya pati ang pag-update ng simpleng blog ay hindi ko magawa. Kumbaga, nauutal na nga itong aking mga daliri kung ano ba ang isusulat ko.

Maraming nangyari sa buhay ko nitong nagdaan na isang buwan. I mean, maraming pangyayari na hindi ko inaasahan ang naganap, na talagang nagbigay na kakaibang epekto sa buhay ko.

Isa na ang hindi ko madalas na pagki-keep in touch sa family ko. Ewan ko kung ano ang ginagawa ng cellphone ko, madalas naman akong may load ngunit ang magtext man lang ng dalawa o tatlong linya eh hindi ko nagawa. Kaya ayun, medyo nagtampo sa mama at si papa, kaya sa tuwing hihinga ako ng allowance, wala ring dumadating.

Sa aking mga kasamahan sa Student Council. Dahil sa patong patong na pressures dulot ng school activities, nagka-developan kami! Nagkaroon ng bonding, naging close sa halos lahat ng bagay. Subalit kapalit naman nito ay ang paglamig sa akin ng mga kasamahan ko sa Publication.

Ang Vantage View na yata ang nagbibigay buhay sa aking mga dugo upang dumaloy at maghatid ng hemoglobin sa buong parte ng aking katawan. Paggising ko sa umaga, unang matatanto sa gunita ko ay Vantage View, kung nakapasa na ba sila ng articles nila, kung okay ba ang lay-out, kung may mga grammatical errors ba ang mga articles, o kung may kulang pa sa lahat lahat. Wala akong iniisip kundi ang ikagaganda at ikauusbong ng Vantage View na dati'y parang multo lamang na biglang magpaparamdam kung may release. Hindi naging maganda sa paningin ng mga kasamahan ko ang concern ko sa Vantage View. Iniisip nila na mino-monopolize ko daw ang Vantage View, as if ako lang kasapi nun. Mantakin mong sabihing authoritarian ako dahil nga inuutusan ko silang gawin ang nararapat lamang! Nakakainis sa una, pero napag-isip isip ko rin na para ko silang sinasakal sa ginagawa nila. Kasi nga po hindi sila sanay sa matrabahong press, beating deadlines, running after people for interviews. Wala silang inclination sa Press. Minsan tinanung ko yung isang ko writer, How far will you go to be able to manifest you commitment to campus press? What do I got? Isang malamig na kibit-balikat.

Mga walang hiya, walang silang utang na loob.

Yun ang mga namumutawi sa isip ko ngayon. Kainis. Ang sarap nilang tirisin lahat.